Zelfacceptatie en zelfontwikkeling, tegenpolen of vrienden?

Ik was helemaal klaar met persoonlijke ontwikkeling! Het had vanaf mijn late tiener, begin twintig jaren, mijn interesse gehad en ik was er een tijd heel goed mee bezig, maar op een dag ‘stortte alles in’ en ik besloot dat ik het niet meer wilde.  

Ik wilde niet meer aan mezelf hoeven sleutelen. Het gaf me het gevoel dat ik niet goed genoeg was en ik wilde gewoon blij zijn met wie ik was. Dus ik nam afstand. 

Die afstand heeft een aantal jaren geduurd en was uiteindelijk heel waardevol want ik kwam erachter dat dit ook niet de weg was. 

Onbewust was ik juist mijn eigen tekortkomingen, belemmeringen en alle ‘moeilijke’ dingen in mezelf aan het negeren. 

Dat had weinig te maken met liefde of zelfacceptatie. Het was eerder het tegenovergestelde.

Ik besloot dat ik het anders wilde.

Pas toen ik jaren later met mezelf aan de slag ging met een coach ontdekte ik hoeveel liefde en genezing er zit in het erkennen van alle moeilijke dingen in jezelf. 

Onderdrukte emoties, belemmeringen, dingen die ik had gemist of graag anders had gewild, dingen waar ik eigenlijk van vond dat ik er niet over mocht zeuren… Het kreeg een plekje.

Vroeger dacht ik dat zelfontwikkeling te maken had met presteren. Maar ik ben er achter gekomen dat het veel meer gaat over jezelf kunnen zien voor wie je bent. Met alle fijne maar ook minder fijne dingen. 

En het mooie is… 

Dat baant juist de weg naar een ‘betere’ versie van jezelf. Omdat je het kunt en wilt gaan doen vanuit liefde, in plaats van afwijzing.

Wil jij dit ook? Stuur een Whatsapp, een DM via Instagram of Facebook, of plan een kennismaking.

Liefs, Henriƫtte